گل افتاب گردان و خورشید

گل افتاب گردان مثل همیشه خیره در زیبایی خورشید بود که ناگهان ابر سیاهی جلوی او را گرفت ومانع شد، گل افتاب گردان غمگین شد وسر خود را به زیر انداخت بعد از چند ساعت شب شده بود و ابر سیاه رفته بود گل افتاب گردان بار دیگر سر خود را بالا اورد و دنبال خورشید خود گشت که ستاره ای به او چشمک زد ،گل افتاب گردان بار دیگر سر خود را پایین انداخت و نگاه کردن به اسمان را در هنگام شب برای همیشه توبه کرد وهمیشه سر خود را هنگاه شب به زیر انداخت میدونید چرا؟
یک گل هیچوقت به اونی که دوستش داره خیانت نمیکنه

نویسنده: مسعود رضایی